De meningmaker

Op mijn Twitter-timeline kwam ik vandaag een aantal verontruste berichten tegen naar aanleiding  van de Pauw-uitzending van gisteravond (donderdag 15-10). Daar was namelijk een jongeman uitgenodigd die zichzelf een ‘opiniemaker op Facebook’ noemde. In dit geval hield die titel in dat hij op Facebook een bericht had geplaatst waarin hij voorstelde alle Israëlische toeristen in Nederland total loss te slaan. Daar is vervolgens aangifte van gedaan wegens oproepen tot geweld en toen werd hij uitgenodigd bij Pauw. Want blijkbaar heb je daar recht op als je op Facebook opiniemaker bent (wanneer zal de rest van Nederland uitgenodigd worden?). Toegegeven, de jongen (Youness Ouaali) heeft een iets groter publiek dan de gemiddelde Nederlander op Facebook, maar anders dan dat is hij een volstrekt onbeduidende man die een bijzonder ongenuanceerde opinie heeft gemaakt.

Een frisse blik

Sinds twee weken heb ik ook voor dit jaar een stageschool gevonden. Vandaag gaf ik daar mijn eerste les. Zoals ik in mijn eerste blog sinds onze pauze vertelde, heb ik vorig jaar mijn stage niet gehaald. Pas toen mijn eerste gesprek met mijn huidige stagebegeleider  er aan zat te komen besefte ik wat een effect dat niet-halen op mij heeft gehad. De avond voor dit gesprek zat ik huilend bij mijn ouders aan de eettafel. Huilend, omdat er in mijn studieloopbaan al genoeg is mis gegaan; huilend, omdat het dit keer toch echt wel moest lukken, en meer dan dat: huilend, omdat ik niet nog eens in het diepe donkere dal wilde zakken waar ik mezelf net uit had gesleept.

Witwassen

Witwassen doen sommige mensen met geld dat zij op illegale wijze verkregen hebben; geld dat een ongewenste afkomst heeft, om het zo maar te stellen. Als jij niet wilt dat mensen weten dat jouw geld ergens vandaan komt waar het niet vandaan hoort te komen, kun je stappen ondernemen, een paar transacties uitvoeren, en het lijkt alsof er nooit iets illegaals is gebeurd. Witwassen is daarmee zelf ook een misdrijf. Wat men echter ook kan witwassen zijn mensen. Dat klinkt misschien nóg illegaler dan het witwassen van geld zou zijn, maar dat is het bij lange na niet.

Over Manchester, Edinburgh en hoe het best een stad te leren kennen

De Columnisten van Catan zijn er een tijdje tussenuit geweest en in de afgelopen paar maanden is er bij iedereen veel gebeurd. Men had belangrijke stages te lopen of scripties te schrijven, maar voor mij was het meest toonaangevend juist dat ik mijn stage afgelopen jaar niet heb gehaald. Dat heeft als consequentie dat ik komend collegejaar niet in Manchester zal doorbrengen, wat wel de bedoeling was. Daar heb ik me inmiddels met opgeheven hoofd weer overheen gezet en zo kon ik met goede moed mijn vakantie in gaan. Deze is niet zo indrukwekkend geweest als Thijs’ reis door Europa en Thomas’ Suprise Me-vakantie, maar het was daarom niet minder welkom.

De toekomst

Er zijn heel veel dingen die ik in mijn toekomst zou willen doen. Ik denk aan verschillende eigen bedrijfjes, waar een eigen hostel mijn grootste droom van is. Het lijkt me heel leuk om (jonge) toeristen van over de hele wereld een slaapplaats aan te bieden en hun verhalen te horen. Hostels zijn een omgeving waar ik mezelf heel prettig in voel en waar ik met veel plezier heen ga. Dat is iets waar ik ook veel in zou willen investeren. Maar dat zijn dromen.

Vechten tegen hoe je denkt

Een paar dagen geleden was de hashtag #Blackout populair op Tumblr en andere social media. Dit was een dag waarop zwarte mensen en masse hun selfies deelden. Het was vooral groot in de Verenigde Staten maar ook daarbuiten werd het snel opgepikt. In reactie op #Blackout kwam echter een groep blanke mensen terug met #Whiteout: hetzelfde concept, maar dan voor blanke mensen die óók hun ras wilden vieren. Dit is het soort situatie waar ik al snel negatief op reageer. Blanke mensen hebben geen eigen dag nodig, want vrijwel elke dag is onze dag in deze samenleving. Zo ben ik wel vaker snel met het benoemen van racisme en andere ongelijkheden. Toch werd mij afgelopen week pijnlijk duidelijk dat aan mij in dit opzicht ook nog genoeg gesleuteld kan worden.

Mooie vrouwen – 50 shades of white

Jongenscrisis

Meisjes over de hele wereld doen het gemiddeld beter op school dan jongens. Misschien verwacht men dat dit voor mij een feministische overwinning is, maar dit is allerminst zo. Natuurlijk ben ik blij dat gemiddeld meer meisjes nu de kans krijgen (en nemen) op goed onderwijs dan vroeger. Het lezen van het artikel zet mij echter aan tot denken over een wereldwijd probleem, in plaats van tot vieren van een triomf. Er is namelijk veel meer sprake van een ‘jongenscrisis’ dan van een meisjeszege. Meisjes besteden meer tijd aan hun huiswerk, en meisjes lezen liever waar jongens sneller gamen. Ik zou graag denken dat de reden daarvoor is dat meisjes nou eenmaal veel slimmer zijn, maar ook ik zie in dat dat niet het geval is.

Eenrichtingsdenkers

Ik heb een nieuwe band ontdekt. Ik luister het als ik vrolijk ben; ik wil ervan dansen en mee zingen en als de zon schijnt maakt het me gelukkig. Het is alleen jammer dat de meeste mensen verwonderd en afkeurend hun wenkbrauwen optrekken als ik hun naam noem. Ik ben sinds kort namelijk helemaal weg van One Direction. Ik geef meteen toe dat hun muziek niet de meest hoogstaande is; het is namelijk niet heel ingewikkeld. Wél schrijven ze allemaal mee aan hun eigen nummers en is er geen twijfel over mogelijk dat de muziek die ze maken ontzettend catchy is. In mijn ogen is de enige reden dat veel mensen zich tegen One Direction keren dan ook het feit dat ze vooral populair zijn onder tienermeisjes. En dat is zonder overdrijving de slechtste reden ooit.

Ik verstoa d’r ’n zâk vân.

De Nederlandse taal wordt steeds minder gewaardeerd; daar schreef ik ruim een jaar geleden al over. Roel deed hier afgelopen woensdag nog een schepje bovenop in een blog waarin hij de Nederlandse dialecten de lof gaf die zij verdienen maar doorgaans niet krijgen. Grappig genoeg had ik de dag daarvoor net een discussie met iemand over Nederlandse accenten en dialecten. Toen constateerde ik dat dialecten van buiten de Randstad vaak nog wel mooi of ‘exotisch’ gevonden worden. Accenten uit de Randstad worden echter vaak met een scheef oog aangekeken. Oók geheel onterecht.

‘Je doet je best maar’

Sinds enkele maanden werk ik net als Roel bij de railcatering. Dat is hartstikke leuk werk, want je bent de hele tijd op de been en hebt tijdens je dienst zelf controle over wat er gebeurt. Er zijn targets ingesteld, maar die zijn doorgaans heel goed haalbaar en als dat eens niet lukt zal het niet het einde van je carrière betekenen. Uiteindelijk is het vooral dus heel gezellig en afwisselend werk. Helaas kom je, net als in iedere andere zaak, ook wel eens ontzettend vervelende mensen tegen. Het type mens dat geen ‘dankjewel’ of ‘alsjeblieft’ kan missen; het type mens dat ‘de klant is koning’ soms iets te letterlijk neemt.

Zij is heel lief; jij ook voor haar?