Van de week zat ik in de gemeenschappelijke woonkamer van mijn studentenhuis Scrabble te spelen met een huisgenoot. Op de achtergrond stond de televisie aan, op een commerciële zender. Nu kijk ik uit mezelf weinig tv, en als ik het kijk is het vaak iets flauws op Comedy Central. Ik wist dus niet precies wat voor programma’s er langs zouden komen. Maar om precies te zijn ging het om twee programma’s: ‘Levenslang met Dwang’, over mensen met een dwangstoornis, gevolgd door ‘Bizarre eters’, over mensen die (bijvoorbeeld) alleen maar pizza lusten.
Maand: maart 2015
Mijn eerste campagne
De verkiezingen voor de waterschappen en de Provinciale Staten zijn eindelijk voorbij. D66 heeft het beste resultaat in 25 jaar gehad, de Eerste Kamer is nog nooit zo verdeeld geweest als nu, en volgens mij weet nog steeds niemand eigenlijk wie er überhaupt in de Provinciale Staten is gekomen. Maar hé, de treinstations staan in elk geval niet meer vol met van die mensen in jasjes met een partijlogo die flyers uitdelen.
Ik was één van die mensen.
Het einde van K3: niet alleen jammer voor kleuters
K3, misschien wel de beroemdste popband voor jonge kinderen die het Nederlands taalgebied ooit heeft gekend, gaat ermee stoppen. Dat wil zeggen, de meiden (inmiddels rond de veertig, met uitzondering van de later ingestroomde Josje) willen eigenlijk kijken of ze opvolgers kunnen vinden die eventueel een doorstart kunnen maken. Het zou kunnen, maar vast staat dat het einde van een tijdperk is aangebroken. Begrijpelijk, maar toch jammer voor de massa’s kinderen die erg lekker gingen op die muziek. Maar was die muziek wel echt alleen voor kinderen?
De toekomst
Er zijn heel veel dingen die ik in mijn toekomst zou willen doen. Ik denk aan verschillende eigen bedrijfjes, waar een eigen hostel mijn grootste droom van is. Het lijkt me heel leuk om (jonge) toeristen van over de hele wereld een slaapplaats aan te bieden en hun verhalen te horen. Hostels zijn een omgeving waar ik mezelf heel prettig in voel en waar ik met veel plezier heen ga. Dat is iets waar ik ook veel in zou willen investeren. Maar dat zijn dromen.
Vechten tegen hoe je denkt
Een paar dagen geleden was de hashtag #Blackout populair op Tumblr en andere social media. Dit was een dag waarop zwarte mensen en masse hun selfies deelden. Het was vooral groot in de Verenigde Staten maar ook daarbuiten werd het snel opgepikt. In reactie op #Blackout kwam echter een groep blanke mensen terug met #Whiteout: hetzelfde concept, maar dan voor blanke mensen die óók hun ras wilden vieren. Dit is het soort situatie waar ik al snel negatief op reageer. Blanke mensen hebben geen eigen dag nodig, want vrijwel elke dag is onze dag in deze samenleving. Zo ben ik wel vaker snel met het benoemen van racisme en andere ongelijkheden. Toch werd mij afgelopen week pijnlijk duidelijk dat aan mij in dit opzicht ook nog genoeg gesleuteld kan worden.
Verdrinken in keuzes: waarom ik nog geen nieuwe laptop heb
Keuzestress verlamt. Intuïtief weten we dat allemaal. Als we moeilijke keuzes moeten maken, die de rest van ons leven mogelijk sterk beïnvloeden, klappen we dicht. Maar waar veel mensen niet bij stilstaan, is het feit dat dat niet alleen geldt bij levensgrote keuzes. Het speelt ook een rol bij trivialere zaken. Een interessant voorbeeld uit mijn persoonlijke leven is de keuze voor een nieuwe laptop.
Jongenscrisis
Meisjes over de hele wereld doen het gemiddeld beter op school dan jongens. Misschien verwacht men dat dit voor mij een feministische overwinning is, maar dit is allerminst zo. Natuurlijk ben ik blij dat gemiddeld meer meisjes nu de kans krijgen (en nemen) op goed onderwijs dan vroeger. Het lezen van het artikel zet mij echter aan tot denken over een wereldwijd probleem, in plaats van tot vieren van een triomf. Er is namelijk veel meer sprake van een ‘jongenscrisis’ dan van een meisjeszege. Meisjes besteden meer tijd aan hun huiswerk, en meisjes lezen liever waar jongens sneller gamen. Ik zou graag denken dat de reden daarvoor is dat meisjes nou eenmaal veel slimmer zijn, maar ook ik zie in dat dat niet het geval is.
Tot ziens en tot de volgende keer
2 oktober 2013 verscheen mijn eerste column op deze site. Ik moet er nu een beetje om lachen als ik het lees; je kan duidelijk zien hoe veel mijn schrijfstijl is gegroeid in die afgelopen bijna anderhalf jaar. Sinds die tijd is er veel veranderd in mijn leven. Ik woon in een ander huis, ben wat ouder, vrijgezel, heb een stage achter de rug en krijg nu ook af en toe betaald voor schrijven. Dat laatste komt mede door deze blog, maar is nu ook de reden dat ik afscheid ga moeten nemen.
Lees verder
Vaccins en complottheorieën
Kritisch zijn is oké. Zeker als het gaat om geneesmiddelen of andere zaken uit de medische wereld die soms een beetje twijfelachtig zijn. Het is een feit dat er fouten worden gemaakt onder professionals, en dat er zich daardoor soms zaken voordoen die ontegenzeggelijk schandalig zijn. Denk maar aan de problemen omtrent de PIP-implant en, al wat langer geleden, de affaire met de DES-dochters. Toch is het zeker ook mogelijk om door te slaan in de voorzichtigheid. Dat is in elk geval aan de hand met de complottheoretici die zich extreem negatief uitlaten tegenover vaccins.
De Columnisten 