We appen!

Tegenwoordig is in contact blijven niet zo lastig. Moesten onze ouders (nouja, die van mij dan) nog brieven schrijven aan verre vrienden, bij ons is het een kwestie van een Facebookvriendschap en enkele chatgesprekken om te weten hoe het die ene verre vriend vergaat. Ondanks Facebook blijft de telefoon nog steeds een belangrijk hulpmiddel: we bellen, smsen, iMessagen en appen wat af. Super handig is, zo verlies je je vrienden nooit meer uit het oog en hoeven vriendschappen niet te verwateren! Wauw, wat een vooruitgang!
Niets is echter minder waar. Hoewel de technologie ons in staat stelt met iedereen overal in contact te blijven, gaat het in de werkelijkheid vaak om de vage woorden ‘We appen!’
‘We appen’ kan vervangen worden voor ‘we bellen! ‘ Of ‘we Facebooken!’, het is inwisselbaar; allemaal dezelfde loze woorden.  Ik ben er klaar mee, ontzettend klaar mee en ik zal ook meteen uitleggen waarom.

Zo ook in deze situatie. Op een onbedacht moment kom je iemand tegen waarmee je in de tweede klas van middelbare school ooit samen Duits volgde. Jullie waren geen vrienden, maar kenden elkaars naam. Meer dan dat hadden jullie elkaar echter nooit te vertellen. Nu staat diegene voor je in de kroeg, de nodige biertjes zorgen ervoor dat je tóch met elkaar aan de praat raakt en na de nodige ‘wat doe jij nu’s?’ en ‘wat zijn je toekomstplannen-s’ uitgewisseld te hebben, valt het gesprek dood. Want je hebt elkaar – verassing, verassing – nu ook niets te vertellen.  Op het moment dat het ongemakkelijk begint te worden, spreekt je voormalig klasgenoot de woorden ‘he, maar ik moet nu verder, maar we appen nog wel!’ Waarna ze snel wegloopt. Stomverbaasd sta je daar in de kroeg, want waarom zou je haar in godsnaam moeten appen? Heb je überhaupt haar nummer wel? En als je die had, waarover zou je dan moeten appen? Al snel komt de conclusie dat de klasgenoot in kwestie helemaal niet verwacht dat jullie gaan appen, het is de moderne vorm van ‘we moeten echt eens bijkletsen!’ Dat meent ze niet, dat wil jij niet en slaat in het algemeen nergens op.

Nog zo’n situatie: Wederom sta je in de kroeg en daar staat opeens die vriend waar je twee jaar geleden ontzettend close mee was. Om de een of andere manier is jullie contact verwaterd, geen probleem, zo gaan de dingen soms in het leven. Zodra jullie aan de praat raken blijkt al snel dat jullie elkaar veel te vertellen hebben; het meeste gaat over vroeger; het bier zorgt voor de nodige nostalgie en al jullie avonturen van toen lijken nog glorieuzer dan ze al waren. Als uiteindelijk de barman besluit dat het sluitingstijd is en de lampen uit gaan nemen jullie afscheid. De vriend zegt nog ‘we appen!’ Voor hij snel op zoek gaat naar zijn fiets.
Leuk, denk jij; ik stuur hem zeker morgen een berichtje. Zo gezegd zo gedaan en vol verwachting naar jullie herleefde vriendschap open je zijn reactie. Teleurgesteld lees je die terug: hij is te druk de komende tijd, school werk, het gaat echt niet lukken bij te praten.
De twijfel bekruipt je: wil je goede vriend je dan niet spreken? Maar hij wilde toch appen? Je hebt überhaupt nog niets gezegd over afspreken en nu is hij al te druk? Wat is er  toch misgegaan!

Deze laatste situatie is er een waar ik oprecht een hekel aan heb. Als je eigenlijk geen contact meer met mensen wil, zeg dan ook niet dat je dat wel wil. Ik heb enkele kennissen die ik zo ongeveer één keer per jaar spreek. Dat weten we en dat is prima. Hoewel het elk jaar geweldig is, hebben we ook al tegen elkaar gezegd dat het onzin is te zeggen dat we vaker gaan afspreken, omdat we dat simpelweg niet gaan doen. Heerlijke verstandhouding vind ik dat: we weten immers van elkaar wat we verwachten. Dit schijnt echter een uitzondering te zijn. Op het moment dat een oude kennis tegen mij zegt ‘We appen!’ En ik zeg doodleuk ‘Nee dat gaan we niet doen, dat weet jij ook wel.’ Dan ben ik opeens een kutwijf.  Raar.

Dan de laatste situatie die ik wil aanhalen is er binnen het datingscircuit, waarin ‘ik app je!’ of ‘ik bel je!’ Waarschijnlijk het meest misbruikt wordt. Die ene leuke jongen in de kroeg, waar je echt heel erg spontaan verliefd op was, vraagt je nummer maar belt je nooit meer. Die andere waar je – oké ja alwéér – smoorverliefd op was na die derde fles wijn appt je ook nooit meer, zelfs nadat hij je bijna heeft gesmeekt om je nummer. Waarom niet?
Had ik er maar een antwoord op. We schijnen in een wereld te leven waarin het gewoner is te zeggen dat je contact met iemand gaat onderhouden terwijl je dat niet van plan bent, dan dat je gewoon eerlijk toegeeft toch niet te gaan bellen. Ik hoor dit vooral van vriendinnen terug en ik heb het zelf ook enkele keren mee mogen maken. Mannen van Nederland: (en oké, als jij dit ook doet als vrouw; schaam je en voel je vooral aangesproken);  STOP! Het is echt niet erg toe te geven dat je iemand niet gaat bellen, appen of wat dan ook, maar doe niet alsof. Het is kinderachtig, flauw en bovendien ook nog domweg liegen. Kappen nou. Gewoon ophouden. Eerlijkheid duurt het langst en op deze manier heb je ook geen last van stalkerige vrouwen uit de kroeg of vrienden van vroeger.